Менин атам Нихатов Кусаин ұлы отан соғысының ардагері. Ол кісі 1924 жылы Еңбекші ауылында дүниеге келді. Нихатов Кусаин 1941 жылы аудан орталығы-Май ауданының Қаратерек селосына әскери қатарына өз еркімен тіркеліп. Келесі күні Павлодар қаласына жолға шыкты. Атамның жанұясынан өзин қосқанда бес ағайын аталарым Касен, Хамит, Камза, Зада, Кусаин соғысқа өз ериктеримен аттанды.
Атам мергендігімен көзге түсіп, он жеті ұлт өкілдерінің ішінде құрметке ие болды. 170-ші атқыштар гвардиясының 57-ші полкының құрамында оны Молотов облысына жіберді. Сөйтіп жүргенде 1943 жылы майданға аттанған ағалары Хамит, Хамза Москва, Ленинград үшін шайқаста жараланып, госпитальда қайтыс болып, Горьки қаласында жерленгенін, ағасы Зада хабар ошарсыз кеткенің естіді.
Кек алу, отанды қорғау мақсатымен Москвада 7 күн аялдап, поезбен Днепрге дейін жетіп, Киев, Житомир, Гомель қалаларын жаудан тазарта отырып, Польшаның Люблина қаласына дейін тықсырды. Висла өзеніне тіреліп, үлкен көпірді алуда жаумен шайқасты. Арғы бетте неміс басқыншылары болса, бергі жағада Кеңес жауынгерлері. Бұл 3 айдан бергі алынбай тұрған ауыр шайқас еді. Соғыс аяқталғаннан соң Кусаин атаммен Қасен атам үйге оралды. Алайда Қасен атам соғыста алған жарақатынан бір ай бойы төсек тартып, өз үйінде мерт болды. Осылайша қатал соғыс бізді арыстандай төрт атамыздан айырды. Атам ұлы отан соғысында көптеген ордендермен марапатталды.
Олардың ішінде қарсыласымыздың 14 солдаттары мен офицерлерін мерт қылып ерлік танытып Ерлігі үшін медальі де бар.
Сондай-ақ, көзі тірісінде ұлы отан соғысының 60 жылдығында атамның Украина елін жаудан азат етуде қосқан орасан зор ерлігін ескеріп сонау Украина мемлекетінің пасолы келіп атамды мерей тойымен құттықтады.
Бейбіт өмірде ардақты атамызбен шанырақ көтерген аяулы апамыздың артынан іздерін жалғастыратын 10 бала, 20 немере 17 шөбере,3 неменесі қалды.
Мой дедушка Нихатов Кусаин - ветеран Великой Отечественной войны. Он родился в 1924 году в селе Енбекши. Нихатов Кусаин добровольно отправился в армию в 1941 году в Майский район, село Каратерек и на следующий день уехал в Павлодар. Пятеро братьев моего деда, Касен, Хамит, Камза, Зада и Кусаин, добровольно отправились на войну.
Мой дедушка был лучшим стрелком, имел уважение и почет среди семнадцати национальностей. В составе 57-го полка 170-й стрелковой гвардии его отправили в Молотовскую область. Между тем, он слышал, что его братья Хамит, Хамза, отправившиеся на фронт в 1943 году, были ранены в битве за Москву и Ленинград, скончались в больнице и были похоронены в Горьком, а его брат Зада пропал без вести.
Защищая Родину, он остановился в Москве на 7 дней, доехал до Днепра на поезде, участвовал в освобождении городов Киев, Житомир, Гомель и вытеснении их до города Люблина в Польше. Он участвовал в бою за освобождении большого моста возле реки Висла. С одной стороны были немецкие захватчики, а с другой - советские солдаты. Это была сложная битва, которая длилась 3 месяца. После войны мои деды Кусаин и Касен вернулись домой. Однако мой дедушка Касен из-за ранений, которые он получил на войне, был прикован к постели в течение месяца и умер дома. Таким образом, жестокая война лишила нас четырех наших дедов.
Мой дедушка был награжден многими орденами во время Великой Отечественной войны. Среди них медаль "За Отвагу", за то, что уничтожил 14 вражеских солдат и офицеров.
Также в 60-ю годовщину Великой Отечественной войны Посол Украины поздравил моего дедушку с 60-летием Великой Отечественной войны и за то, что он участвовал в освобождении Украины от врага.
Сейчас в мирное время после смерти дорогих дедушки и бабушки, остались после них 10 детей, 20 внуков, 17 правнуков и 3 праправнуков.
